نمی دانم چرا برخی از ما آدم هایی که همه مخلوق اوییم، بیشتر در مواقع سختی و دشواری به یاد بزرگترین خالق می افتیم.
وقتی که غرق در مشکلات و سختی ها می شویم، نمازهایمان طولانی تر می شود، سجاده هایمان را به سویش می گشاییم و مدام یادش می کنیم و مرتب ازش می خواهیم...می خواهیم که کمکمان کند، می خواهیم که....
وقتی که مریض می شویم، دست هایمان بیشتر رو به آسمان بلند می شود، بیش تر صدایش می زنیم، از فرستادگانش یاری می جوئیم، و همیشه و در همه حال او را در ذهنمان تداعی می کنیم، و دهانمان را با صدا زندن او و خواندن کتابش، خوشبو می کنیم و.....
پس چرا اکنون که ما را کمک کرده و خواسته هایمان را پاسخ داده، نمازمان را به همان 17 رکعت به پایان می بریم!! پس اون نمازهایی که در هنگام مشکلات می خواندیم کجا رفت؟!! چرا نماز شکرش را به جا نمی آوریم؟ چرا؟....چرا کمتر به یادش می افتیم و این غرق در شادی و سلامتی یاد او را در ذهنمان کمرنگتر کرده است؟ چرا....

پ.ن: این متن برای خودم بود و البته آن دسته از آدم هایی که خدا نکرده مثل من هستند.

پ.ن: چند روزیه که یکی از همون مشکلات دامنگیر من شده.....بله مریضی....هیچی بدتر از مریض شدن نیست....رفتم دکتر....جناب فرمودند که: خیلی بد پای کامپیوتر نشسته ام. خب حالا هم دچار کمر درد شده ام و حالا حالاها هم فکر نکنم خوب بشم.

پ.ن: در میان دعاهاتون اگر دوست داشتید من رو هم فراموش نکنید....دعا کنید خوب بشم تا دوباره بتونم به وبلاگهای همه ی دوستان سر بزنم و از این شرمندگی در بیام.